Miscellanea

6. Tryptyk o Porach Dnia

 Każdy ma ulubione pory dnia, drobne momenty, które odróżniają się od  innych i sprowadzają chwile – choćby krótkiego - zastanowienia. To samo dotyczy pór roku, kalendarza liturgicznego, a już najbardziej  ludzkich losów.  Ziemia,  rośliny i zwierzęta nie zajmują się  rozważaniami, a wszelkie zmiany przyjmują naturalnie.   Moja kotka nie popada w depresję na widok pierwszego śniegu. Nie martwi się o drewno do komina, ciepłe ubrania, buty i najważniejsze: o  Żonę -Li -Zmarzluchę. Uroda już taka. Drzewa też się nie martwią. Wiedzą kiedy  zrzucić liście i jak  po prostu trwać z nagimi gałęziami. Ogołocone, a jednak nieśmieszne. Piękne.
 
 Tak w ogóle, chciałem pisać, o czymś innym. Otóż w czasie nudnego – wielogodzinnego, wielodniowego, wielotygodniowego  malowania pojedynczego obrazu, przydarza się, że w tyle głowy coś tam się kołacze, brzmią  jakieś drugie skrzypce, altówki, jakieśœ basso continuo albo dzwon kościelnej wieży.
 Malując tryptyk ” o Porach Dnia” słyszałem echo dawno poznanych słów.
 Załączę je w formie małych karteczek:  

                                                                                                                                                                                                                 

t1

 

Zwierciadło Galadrieli

„ Słońce zachodziło nad górami, a cień lasu pogłębił się, kiedy ruszali w dalszą drogę. Noc zakradła się pod sklepienie drzew i wkrótce elfy zaświeciły swoje srebrne latarnie.(…). Wzdłuż wewnętrznego obwodu ciągnęła się głęboka fosa, ukryta w łagodnym zmierzchu; tylko trawa na jej skraju zieleniła się jeszcze jasno, jakby zachowała pamięć o słońcu, które już zniknęło. Za fosą piętrzył się wysoki zielony mur, opasujący zielone wzgórze, porosłe gęsto mallornami; tak wybujałych drzew nie widzieli nigdzie indziej w tym kraju. Trudno było z daleka ocenić ich wysokość, lecz wyglądały w zmroku jak żywe wieże.”
                                                
                                                                                                                                                            J.R.R Tolkien „ Władca pierścieni”

 

t2

 

                                                                                       „O nocy słodka, choć spowita w mroki,
                                                                                       Która spokojem kończysz dzień mozołu,
                                                                                        Zna, kto cię sławi, tajń twego żywiołu,
                                                                                          A kto czci ciebie, ma umysł głęboki.”                                                                                                                                                                                                                                          

                                                                                                                                         Michał Anioł „Sonety”

 

 

t3

 

                                                                              „Zbudź się! Pierwszego szczygła zapytaj o drogę
                                                                                Do chaty, gdzie po nocach przez okienic szpary
                                                                               Śmiech mój i me nadzieje patrzą w wonny świat!”

                                                                                                                               B. Leśmian „ Zielona Godzina”